ေက်ာင္းသား၀တၱရား -ေရးသူ ကိုေအာင္ဆန္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)

ေက်ာင္းသား၀တၱရား

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က ေရးသားခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါး)

အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး ရွိတ္စပီးယားက ကမၻာ့အလံုးစံုသည္ ဇာတ္ခံုမွ်သာတည္းဟု မိန္႔ျမြက္ဖူး၏။ ထုိကမၻာ့ဇာတ္ခံုအတြင္း လူအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အရြယ္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အတန္းအစားအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔သည္ ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္တိုင္ တတ္ႏုိင္ေအာင္ ခင္းသြားရေလသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ သိၾကားတတ္ေသာ အခ်ိန္အရြယ္မွစ၍ ေသသည္ထိေအာင္ မိမိ၏အလုပ္၀တၱရားအျဖစ္ ရွိ၏။ ထုိ၀တၱရားကို ေက်ပြန္မွသာလွ်င္ ေလာက၌ လူျဖစ္က်ဳိး နပ္ေပမည္။ ကမၻာ၏ေနာက္ေခတ္အေမြခံ ျဖစ္ၾကေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားတို႔မွာလည္း အထူးသျဖင့္အသက္ ၁၆ ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္မွ အထက္သုိ႔ရွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာလည္း အဆိုပါ၀တၱရားဥပေဒမွ မကင္းလြတ္ၾကေခ်။ ယင္းသုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ေက်ာင္းသား၏၀တၱရားသည္ အဘယ္နည္း။

အျမင္က်ယ္က်ယ္ ၾကည့္ေလ့ရွိေသာ သူတို႔သည္ ေက်ာင္းသားဆိုသည္မွာ အတန္း စာက်က္၍ စာေမးပြဲေအာင္႐ုံမွ်ဟူေသာ အမ်ားအယူအဆ၏ တိမ္ျခင္းအျဖစ္ကို သိရွိ ၾကေလသည္။ ထုိအယူအဆကား ေခတ္ေအာက္က်သည့္ အယူမွ်သာျဖစ္ေပသည္။ ပညာေရးကို ကြၽမ္းက်င္ေသာ ကမၻာ့ပညာရွိတို႔သည္ ေလာကအေရး၊ ဓမၼအေရး ျပႆနာအရပ္ရပ္တုိ႔ကို စိစစ္ေ၀ဖန္ေျဖရွင္းတတ္ေသာ ပညာမွ စာအုပ္စာေပကို အံ၍ရေသာ အမွတ္သညာႏွစ္ရပ္ကိုခြဲျခား၍ ထားေလသည္။ စာေမးပြဲကိုေအာင္ျမင္သူသည္ေလာက စစ္ပြဲတြင္လည္း ေအာင္ျမင္ႏုိင္သည့္ အရည္အခ်င္းရွိသည္ဟု မုခ်ဆက္ဆက္ မဆိုသာေခ်။ ဤသုိ႔လွ်င္ စာေမးပြဲ၏ အေၾကာင္း သနစ္ကို ေဖာ္ထုတ္လာၾက၏။ An Examination of Examinations (စာေမးပြဲမ်ား၏ အက်ဳိးအျပစ္ စစ္ေဆးခ်က္)ဆိုေသာ စာအုပ္တြင္ ဤအခ်က္ကို ရွင္းလင္းျပသထားေပ ၏။ စာေမးပြဲတစ္ခု၏ အေျဖစာရြက္မ်ားကို စာစစ္သူအမ်ဳိးမ်ဳိးအား စစ္ေဆးေစရာအေျဖ တစ္ခုတည္းကိုပင္ အမွတ္ေပးပံုခ်င္းမတူသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။ တစ္ဖန္ စာစစ္သူတစ္ဦးတည္းက ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ကျဖတ္ခဲ့ေသာ အေျဖကို ေနာက္ထပ္စစ္ေဆးသည့္အခါ ပထမအမွတ္ေပးပံုႏွင့္ ေနာက္တစ္ခါအမွတ္ ေပးပုံခ်င္းမွာ ကြာျခားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ကမၻာေက်ာ္ ျပဇာတ္ေရးဆရာ ဘားနတ္ေရွာကလည္း တစ္ရံေသာအခါက အတန္းထဲတြင္ ထိပ္က်ေသာေက်ာင္းသားသည္ ေလာကအလယ္တြင္ ေအာက္ဆံုးထစ္ေရာက္တတ္သည္ဟု မိန္႔ဆိုဖူးသည္။

''လူတုိင္း လူတိုင္း တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး အေပါင္းအသင္း သမဂၢရွိမွသာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အယူအဆ အမွတ္အသားတို႔ကို ေတြ႔ျမင္သိရွိရ၍ ပိုမို အျမင္က်ယ္လာႏုိင္ေလသည္။ သုိ႔အျမင္က်ယ္မွ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အနာခံတတ္ျခင္း၊ ေစာင္မကူညီတတ္ျခင္း၊ အေျပာအဆို အေနအထုိင္ ျပဳျပင္လာျခင္း စသျဖင့္ ေလာက၌ လူလုပ္တတ္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား ရရွိႏုိင္ေလသည္။''

ဤတြင္ ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး၏ အေရးအသားကို ၎ ေရးသားသျဖင့္ ယုံၾကည္ရမည္ဟု မဆိုလို၊ သုိ႔ရာတြင္ ၎ကား အေၾကာင္းမဲ့ မေရးသားရာ၊ ယင္းသုိ႔ျဖစ္ရကား ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ကမၻာ့ရာဇ၀င္တြင္သာမက အေထာက္အထားမ်ားကိုၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ကမၻာ့ထိပ္တန္းက်ေရာက္ေသာပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ ထိပ္တန္းက်သူ ခ်ည္းမဟုတ္ေပ။ ဥပမာ အနည္းငယ္ထုတ္ျပရေသာ္ ယခုေခတ္ကမၻာ့ထိပ္တန္းသမား မ်ားတြင္ ဟစ္တလာႏွင့္ မူဆိုလီနီတို႔သည္ ေက်ာင္းမွာပင္ ေကာင္းစြာမေနခဲ့ၾကရေပ။ မဟတၱမဂႏၵီသည္လည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္း တြင္ ေရာက္ဖူး႐ုံမွ်ရွိ၍ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေနစဥ္အခါက ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္မရွိေခ်။ ပန္ဒစ္ဂ်၀ါဟလာေန႐ူးသည္လည္း အဂၤလန္ျပည္ရွိ နာမည္ေက်ာ္ေက်ာင္းႏွင့္ တကၠသိုလ္တို႔မွ ေအာင္ျမင္ခဲ့လင့္ကစား ေက်ာင္းသားအျဖစ္ျဖင့္ မ်ားစြာ မထူးခြၽန္လွ။ ဘီေအဂုဏ္ထူးတန္းတြင္ဒုတိယတန္းမွ်သာရေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိအခါက ၎အထက ္ပထမရခဲ့ေသာ သူတစ္ဦးမွာ ရန္ကုန္တြင္ ပါေမာကၡတစ္ဦးအျဖစ္ျဖင့္ ၎ကဲ့သုိ႔ ေက်ာ္ၾကားျခင္း မရွိေပ။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဂိုးလ္စမစ္ဆာ၀ါလတာစေကာ့ စေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔မွာလည္း ေက်ာင္းေနစဥ္က ထူးခြၽန္ျခင္းမရွိ။

ဆာ၀ါလတာစေကာ့မွာမူ လူႏြားဟုပင္ ဆရာ၏ အေခၚခံရေလသည္။ ဤကား ဥဒါဟ႐ုဏ္ကို အက်ဥ္းမွ်သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ျပလိုက္ျခင္းတည္း။ ဤသုိ႔ျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းစစ္ရလွ်င္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးကို မည္မွ်ရွိသည္ဟု ခ်ိန္ဆရန္ တစ္ထစ္ခ်သတ္မွတ္ထားေသာ နည္းမရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

စင္စစ္ေသာ္ကား ေက်ာင္းပင္တစ္ခါမွ် မေနဖူး၍ စာတစ္လံုးမွ်မသင္ဖူးသူပင္ ပညာ ရွိျဖစ္ႏုိင္၏။ ဤကားျဖစ္ႏုိင္သည့္အေၾကာင္းကို အကြၽန္ဆိုျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ယခုကမၻာ ေပၚမွာရွိသည့္ စာအုပ္အားလံုးသည္ အရင္းစစ္လွ်င္ ေလာက၏အေၾကာင္းကို အမ်ဳိးမ်ဳိး မွတ္သားခ်က္မ်ားသာျဖစ္ေပသည္။ ထုိမွတ္သားခ်က္မ်ားကို ေရးသူမ်ား၏အာေဘာ္၊ ၎တို႔ေရးရာေဒသ၊ ေရးသည့္အခ်ိန္ကာလ စသည္တို႔ကိုၾကည့္၍ ေ၀ဖန္ၿပီးလွ်င္ ေလာ ကအလုပ္၀တၱရားတြင္ သံုးစြဲမွသာ စာတတ္အမွန္ျဖစ္ေပသည္။

အကယ္၍ စာမတတ္သူသည္ ေလာက အမွတ္အသားေကာင္းမြန္၍ ေနရာခ်တတ္ ပါလွ်င္ စာတတ္ေနရန္မလိုေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ မူဆိုလုိနီက ၎၏ အတၳဳပၸတၱိတြင္ ကြၽႏ္ုပ္ဖတ္ခဲ့ေသာ အႀကီးဆံုးစာအုပ္ကား ကြၽႏ္ုပ္ေနခဲ့၊ ေနဆဲေသာ ေလာကႀကီးပင္တည္းဟု ေရးထား၏။ ထုိကဲ့သုိ႔စာအုပ္ေပစာမွ ေက်ာ္လြန္ေသာပညာကို အဘယ္သုိ႔ ရအံ့နည္း။

ထိုပညာစစ္ကိုရရန္ လြတ္လပ္စြာေတြး ေတာေျပာဆို ေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္လိုေသာ စိတ္ကိုေမြးရန္လို၏။ ဤအခ်က္ကို ပညာေရးကြၽမ္းက်င္သူပုဂၢိဳလ္မ်ားက Academic Freedom (ပညာသင္ၾကားေရးလြတ္လပ္ခြင့္)ဟု ေခၚၾက၏။ ဤအခ်က္ကား ကမၻာ့ရာဇ၀င္ကို တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ေျပာင္းလြဲေစသည့္ ရီေနဆန္ႏွင့္ ရီေဖာင္ေမးရွင္း ေခၚ ေခတ္သစ္၀ါဒ ေလာကဓာတ္ပညာျပန္႔ပြားရာ အေၾကာင္းရင္းတည္း။ ဤအခ်က္ကား ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ေဂါတမဘုရားသခင္ေဟာၾကားေသာ ကာလမသုတၱန္သေဘာအရပင္တည္း။

ထိုလြတ္လပ္စြာ ေတြးေတာေျပာဆို ေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္လိုေသာစိတ္ ရွိရမည္ဆို ရာတြင္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ မိမိထင္ရာ ေတြးေတာေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ျခင္းမဟုတ္ေပ။ ေလာကရွိ လူအေပါင္းတို႔သည္ ေရတြင္းထဲရွိ ဖားသူငယ္ကဲ့သုိ႔ေန၍မျဖစ္ေပ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကူးလူးဆက္ဆံရေလသည္။ ယခုေခတ္ အခါတြင္ ဤသုိ႔ကူးလူးဆက္ဆံျခင္းမွာ ပိုမို၍ပင္ နယ္က်ယ္လာေလသည္။ ယခု အတုိင္းတုိင္းအျပည္ျပည္ ေတြ႔ၾကံဳေနရေသာ ရွားပါးေရးေခတ္သည္ ထုိဥပေဒကိုလြန္ဆန္၍ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ့္သေဘာကိုသာ ျမင္ေသာ ၀ါဒေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ကမၻာစစ္ႀကီး၏ ပဲ့တင္သံျဖစ္ေလသည္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ရာ လူတုိင္း လူတိုင္း တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး အေပါင္းအသင္း သမဂၢရွိမွသာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အယူအဆ အမွတ္အသားတို႔ကို ေတြ႔ျမင္သိရွိရ၍ ပိုမို အျမင္က်ယ္လာႏုိင္ေလသည္။ သုိ႔အျမင္က်ယ္မွ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အနာခံတတ္ျခင္း၊ ေစာင္မကူညီတတ္ျခင္း၊ အေျပာအဆိုအေနအထုိင္ ျပဳျပင္လာျခင္း စသျဖင့္ ေလာက၌ လူလုပ္တတ္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား ရရွိႏုိင္ေလသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကူးလူးဆက္ဆံအျမင္သန္ေအာင္ ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားထားျခင္း၊ အသင္းအပင္းမ်ားေထာင္ျခင္း စသည္တုိ႔ကို ျပဳ လုပ္ၾကရေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အေပါင္းအသင္း သမဂၢအတြက္ ျပဳလုပ္ရာတြင္ လြတ္ လပ္စြာမေျပာရ၊ မဆိုရ၊ မလုပ္ရ၊ မေဆြး ေႏြးရလွ်င္ မ်က္စိပိတ္ထားသည္ႏွင့္ တူျပန္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ႏွစ္ဖက္ႏွစ္ခ်က္စုမွ ပညာေရးအစစ္မည္ေလသည္။

တစ္ဖန္ယေန႔ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားသည္ မနက္ျဖန္ျပည္ႀကီးသားမ်ား ျဖစ္ၾက၏ဟု ဆို႐ိုးစကားရိွ၏။ သို႔ျဖစ္ရာ ျပည္ႀကီးသားတို႔၏ အဂၤါလကၡဏာတို႔ႏွင့္ညီေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္နည္း၊ မိမိအခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ခိုက္နည္း၊ စကားေျပာနည္း၊ စည္းကမ္းေသ၀ပ္နည္း၊ ကိုယ္လက္က်န္းမာေရး စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးစံုေအာင္ အသင္းအပင္းမ်ား ကစားနည္းမ်ားကို ထြင္ၾကရ၏။ ထိုမွ်မက ယခုအခါ တစ္ႏုိင္ငံႏွင့္တစ္ႏုိင္ငံမွာ ခြဲစပ္၍ မျဖစ္ႏိုင္။ တ႐ုတ္ျပည္၊ စပိန္ျပည္၊ ပါလက္စတိုင္းျပည္တြင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ဤတိုင္းျပည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ကမၻာ့ယဥ္ေက်းျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊ လူသတၱ၀ါတို႔အားလည္းေကာင္း၊ မည္သို႔မည္ပံုထိခိုက္ မည္ဟုသိႏုိင္ေအာင္ ကမၻာ့အေျခအေနကိုလည္း မိမိရရသိရန္လို၏။ ဤသည္တို႔ကား အၾကမ္းမွ် ေက်ာင္းသားတို႔ျပဳလုပ္ရမည့္ ၀တၱရားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာရိွ ေက်ာင္းသားအေပါင္းတို႔သည္ လႈပ္လႈပ္ ရြရြျဖစ္၍ စစ္မက္တားျမစ္ေရး၊ အလုပ္ လက္မဲ့ပေပ်ာက္ေရး အေၾကာင္းစနစ္ကို ရွာေဖြေနၾက၏။ အေျခအထူးမလွေသာ စပိန္ျပည္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္တို႔တြင္ ေက်ာင္းသားတို႔မွာ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ေနၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ႏွင့္အခါ အေလ်ာက္လည္း ေက်ာင္းသား၏ ၀တၱရားလည္း ကြဲလာ၏။ ဤသို႔ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ေက်ာင္းသား၀တၱရားအားလံုးကို သိသည္ႏွင့္အညီ ေနာင္ေခတ္ဗမာျပည္ကို ဖန္တီးမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ယခုလူမ်ားကဲ့သို႔ မညီမညြတ္ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ မျဖစ္ရေအာင္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ယခုအခါ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအသင္းႀကီးကို အထင္အရွားတည္ေထာင္ထား၏။ ထိုအသင္းကို ၀င္ေရာက္အားေပးရန္မွာ ေက်ာင္းသားတိုင္း၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ရိွေသာသူတိုင္းတို႔၏ တာ၀န္၀တၱရားပင္တည္း။

                                                                                    ေအာင္ဆန္း

Read More